Hljóðs bið ek allar helgar kindir, 
meiri ok minni mögu Heimdallar; 
viltu, at ek, Valföðr! vel framtelja 
forn spjöll fíra, þau er fremst um man.

Ek man jötna ár um borna, 
þá er forðum mik fœdda höfðu; 
níu man ek heima, níu íviði, 
mjötvið mœran fyr mold neðan.

Ár var alda þar er Ýmir bygði, 
vara sandr né sær né svalar unnir, 
jörð fannsk æva né upphiminn, 
gap var ginnunga, en gras hvergi.

Áðr Burs synir bjöðum um ypðu, 
þeir er Miðgarð mœran skópu; 
sól skein sunnan á salar steina, 
þá var grund gróin grœnum lauki.

Sól varp sunnan, sinni mána, 
hendi inni hœgri um himinjódyr; 
sól þat ne vissi hvar hon sali átti, 
máni þat ne vissi hvat hann megins átti, 
stjörnur þat ne vissu hvar þær staði áttu.

Þá gengu regin öll á rökstóla, 
ginnheilug goð, ok um þat gættusk; 
nátt ok niðjum nöfn um gáfu, 
morgin hétu ok miðjan dag, 
undorn ok aptan, árum at telja.

Hittusk æsir á Iðavelli, 
þeir er hörg ok hof hátimbruðu, 
afla lögðu, auð smíðuðu, 
tangir skópu ok tól görðu.

Tefldu í túni, teitir váru, 
var þeim vettugis vant ór gulli; 
unz þrjár kvámu þursa meyjar 
ámátkar mjök ór jötunheimum.

Þá gengu regin öll á rökstóla, 
ginnheilug goð, ok um þat gættusk: 
hverr skyldi dverga drótt um skepja 
ór brimi blóðgu ok ór Bláins leggjum.

Þar var Móðsognir mæztr um orðinn 
dverga allra, en Durinn annarr; 
þeir mannlíkun mörg um görðu 
dvergar í jörðu, sem Durinn sagði.

Nýi, Niði, Norðri, Suðri, 
Austri, Vestri, Alþjófr, Dvalinn, 
Nár ok Náinn, Nípingr, Dáinn, 
Bifurr, Bafurr, Bömburr, Nori, 
Ánn ok Ánarr, Óinn, Mjöðvitnir.

Veggr ok Gandálfr, Vindálfr, Þorinn, 
Þrár ok Þráinn, Þekkr, Litr ok Vitr, 
Nýr ok Nýráðr, nú hefi ek dverga, 
Reginn ok Ráðsviðr, rétt um talða.

Fili, Kili, Fundinn, Nali, 
Hepti, Vili, Hanarr, Svíurr, 
Billingr, Brúni, Bildr ok Buri, 
Frár, Hornbori, Frægr ok Lóni, 
Aurvangr, Jari, Eikinskjaldi.

Mál er dverga í Dvalins liði 
ljóna kindum til Lofars telja, 
þeir er sóttu frá salar steini 
Aurvanga sjöt til Jöruvalla.

Þar var Draupnir ok Dólgþrasir, 
Hár, Haugspori, Hlévangr, Glóinn, 
Dori, Ori, Dúfr, Andvari, 
Skirfir, Virfir, Skafiðr, Ai.

Álfr ok Yngvi, Eikinskjaldi, 
Fjalarr ok Frosti, Finnr ok Ginnarr; 
þat man æ uppi, meðan öld lifir, 
langniðja tal Lofars hafat.

Unz þrír kvámu ór því liði 


mjór ok mjök fagr mistilteinn.

Varð af þeim meiði, er mér sýndisk, 
harmflaug hættlig, Höðr nam skjóta. 
Baldrs bróðir var of borinn snemma, 
sá nam Óðins sonr einnættr vega.

Þó hann æva hendr né höfuð kembði, 
áðr á bál um bar Baldrs andskota. 
En Frigg um grét í Fensölum 
vá Valhallar. Vituð ér enn eða hvat?

. . . . . . . . . . 
. . . . . . . . . . . . 
Þá kná Vala vígbönd snúa, 
heldr váru harðgör höpt ór þörmum.

Hapt sá hon liggja undir hvera lundi 
lægjarnlíki Loka áþekkjan; 
þar sitr Sigyn þeygi um sínum 
ver vel glýjuð. Vituð ér enn eða hvat?

Á fellr austan um eitrdala 
söxum ok sverðum, Slíðr heitir sú.

Stóð fyr norðan á Niðavöllum 
salr ór gulli Sindra ættar; 
en annarr stóð á Ókólni, 
bjórsalr jötuns, en sá Brímir heitir.

Sal sá hon standa sólu fjarri 
Náströndu á, norðr horfa dyrr; 
féllu eitrdropar inn um ljóra, 
sá er undinn salr orma hryggjum.

Sá hon þar vaða þunga strauma 
menn meinsvara ok morðvarga 
ok þanns annars glepr eyrarúnu; 
þar saug Níðhöggr nái framgengna, 
sleit vargr vera. Vituð ér enn eða hvat?

Austr sat in aldna í Járnviði 
ok fœddi þar Fenris kindir; 
verðr af þeim öllum einna nökkurr 
tungls tjúgari í trolls hami.

Fyllisk fjörvi feigra manna, 
rýðr ragna sjöt rauðum dreyra; 
svört verða sólskin um sumur eptir, 
veðr öll válynd. Vituð ér enn eða hvat?

Sat þar á haugi ok sló hörpu 
gýgjar hirðir glaðr Egðir; 
gól um hánum í gaglviði 
fagrrauðr hani, sá er Fjalarr heitir.

Gól um ásum Gullinkambi, 
sá vekr hölða at Herjaföðrs; 
en annarr gelr fyr jörð neðan 
sótrauðr hani at sölum Heljar.

Geyr Garmr mjök fyr Gnípahelli; 
festr man slitna, en freki renna. 
Fjöld veit hon frœða, fram sé ek lengra, 
um ragnarök römm sigtíva.

Brœðr munu berjask ok at bönum verðask, 
munu systrungar sifjum spilla; 
hart er í heimi, hórdómr mikill, 
skeggjöld, skálmöld, skildir 'ru klofnir, 
vindöld, vargöld, áðr veröld steypisk; 
man engi maðr öðrum þyrma.

Leika Míms synir, en mjötuðr kyndisk, 
at inu gamla Gjallarhorni; 
hátt blæss Heimdallr, horn er á lopti; 
mælir Óðinn við Míms höfuð.

Skelfr Yggdrasils askr standandi, 
ymr it aldna tré, en jötunn losnar; 
hræðask allir á helvegum, 
áðr Surtar þann sefi of gleypir.

Hvat er með ásum? hvat er með álfum? 
gnýr allr jötunheimr, æsir 'ru á þingi; 


stynja dvergar fyr steindurum 
veggbergs vísir. Vituð ér enn eða hvat?

Geyr nú Garmr mjök fyr Gnípahelli; 
festr man slitna, en freki renna.

Hrymr ekr austan, hefisk lind fyrir. 
Snýsk jörmungandr í jötunmóði: 
ormr knýr unnir, en ari hlakkar, 
slítr nái niðfölr. Naglfar losnar.

Kjóll ferr austan, koma munu Muspells 
um lög lýðir, en Loki stýrir; 
fara fíflmegir með freka allir, 
þeim er bróðir Byleists í för.

Surtr ferr sunnan með sviga lævi, 
skínn af sverði sól valtíva. 
Grjótbjörg gnata, en gífr hrata; 
troða halir helveg, en himinn klofnar.

Þá kemr Hlínar harmr annarr fram, 
er Óðinn ferr við úlf vega, 
en bani Belja bjartr at Surti; 
þar man Friggjar falla angan.

Geyr nú Garmr mjök fyr Gnípahelli; 
festr man slitna, en freki renna.

Þá kemr inn mikli mögr Sigföður 
Viðarr vega at valdýri; 
lætr hann megi hveðrungs mund um standa 
hjör til hjarta; þá er hefnt föður.

Þá kemr inn mœri mögr Hlóðynjar, 
gengr Óðins sonr við orm vega; 
drepr hann af móði Miðgarðs véurr; 
munu halir allir heimstöð ryðja; 
gengr fet níu Fjörgynjar burr 
neppr frá naðri níðs ókvíðnum.

Sól tér sortna, sígr fold í mar, 
hverfa af himni heiðar stjörnur; 
geisar eimi ok aldrnari, 
leikr hár hiti við himin sjálfan.

Geyr nú Garmr mjök fyr Gnípahelli; 
festr man slitna, en freki renna.

Sér hon upp koma öðru sinni 
jörð ór œgi iðjagrœna; 
falla forsar, flýgr örn yfir, 
sá er á fjalli fiska veiðir.

Finnask æsir á Iðavelli 
ok um moldþinur mátkan dœma 
ok minnask þar á megindóma 
ok á Fimbultýs fornar rúnar.

Þar munu eptir undrsamligar 
gullnar töflur í grasi finnask, 
þærs í árdaga áttar höfðu.

Munu ósánir akrar vaxa, 
böls man alls batna, Baldr man koma; 
búa þeir Höðr ok Baldr Hropts sigtoptir 
vel valtívar. Vituð ér enn eða hvat?

Þá kná Hœnir hlut við kjósa 
ok burir byggja brœðra tveggja 
vindheim víðan. Vituð ér enn eða hvat?

Sal sér hon standa sólu fegra 
gulli þakðan á Gimlé; 
þar skulu dyggvar dróttir byggja 
ok um aldrdaga ynðis njóta.

Þá kemr inn ríki at regindómi 
öflugr ofan, sá er öllu ræðr.

Þar kemr inn dimmi dreki fljúgandi, 
naðr fránn neðan frá Niðafjöllum; 
berr sér í fjöðrum — flýgr völl yfir — 
Niðhöggr nái. Nú man hon sökkvask.

　　　　　　　　　　　　　　　　　（66）